EKSKURS. POEZJA PROSTEGO FILOZOFA

Z głęboką wdzięcznością i wielkim podziękowaniem dla Poldka – z którym łatwiej się powraca.

EKSKURS

POEZJA PROSTEGO FILOZOFA

czasem się boję, że nie będę umiał

po prostu stanąć na środku ulicy

i tak zwyczajnie popatrzeć na drzewo

[wyrwana z notatnika kartka w kratkę]

***

szczerze dziś patrzę na to, co dotychczas

pisałem, myśląc: „O, ze mnie poeta!”

i na podarte zapiski z poprzednich

prób poetyckich, których się wyparłem

na te dowody licealnej pychy

i na komiczne pokazy mądrości

i jeśli teraz cokolwiek zostawię

to tylko po to, by kiedyś powrócić

do nich, by tym się trochę przystopować

i sam dla siebie stanowić przestrogę

i nie nadymać się więcej jak balon

***

stworzyłem sobie kiedyś filozofię

którą nazwałem „pana Satterthwaite’a

filozoficznym podejściem do życia”

(a pan Satterthwaite to bohater Christie

życia miłośnik i sympatyk ludzi

ale zazwyczaj tylko obserwator)

więc „filozofia pana Satterthwaite’a”

mówiła jasno: obserwować życie

i ludzi wokół, i wszystkie zdarzenia

ale – nie działać; nigdy w nic nie wkraczać

ani samemu nie chcieć na coś wpłynąć

w nic się nie mieszać, nie ulegać chwilom

to była miła postawa życiowa

bardzo wygodna i dająca spokój

takie „być widzem scen z teatru życia”

niczego złego w tym nadal nie widzę

ale i trwać w tym już dłużej nie umiem

zbyt intensywnie zaczepia codzienność

nadal się lubię przyglądać wokoło

ludziom, zdarzeniom i tym, co za nimi

ale mi jakoś dystans nie wychodzi

nawet nie czuję teraz niepokoju

gdy brak mi barier, gdy brak odległości

aktywny udział dzisiaj daje radość

***

brak mi jest ojca

tylko czasami i bardzo po cichu

nie chcę cię zranić tym głośnym stwierdzeniem

to ani twoja, ani moja wina

brak go niekiedy

do jakichś rozmów typowych facetów

albo grzebania razem w samochodzie

lub pożyczenia żyletki – tej męskiej

brakuje taty

szczególnie czuję to w czerwcu, w Dzień Ojca

kiedy nie muszę kupować prezentu

i ten dzień mija, jakby go nie było

***

nie ma we mnie pędu

za niczym, wolę spokój oraz ciszę

za niczym, oprócz książki oraz pędzla

za niczym, chyba że szczerą rozmową

nie ma we mnie złości

na nic, bo przecież to wszystko na chwilę

na nic, nie umiem się gniewać na ludzi

na nic, mam chyba róż szklany na oku

nie czuję zazdrości

o nic, bo co mam, jest moje i kwita

o nic, bo braki każdego dotyczą

o nic, to psuje człowieka w człowieku

nie ma we mnie żalu

ani do życia, że się kołem toczy

ani do muchy, że bzyczy nad uchem

ani do siebie, żem nie jest ideał

nie ma we mnie wzgardy

ani przez różny poziom wykształcenia

ani przez bycie tym, tamtym czy owym

ani przez rzeczy, które mam lub nie mam

ja czuję sympatię

do świata, który jest tak różnorodny

do ludzi, którzy ciągle fascynują

do psa przed płotem, który wiernie szczeka

***

trzy ruchy pędzlem

i mam już drzewo, kota lub chmurę

jeszcze w zarysie, lecz już gotowych

na białym płótnie się zadomowić

kilka plam farby

i widać oczy, i ogon widać

albo gałęzie i kształty liści

albo deszczowy zarys na niebie

jakaś poprawka

zwiększenie chmury o parę kropel

ściemnienie drzewu mchu albo kory

zwieńczenie kotu grzbietu pręgami

pędzel już w kubku

po zmyciu farby i osuszeniu

tak jakby zmalał i wigor stracił

za farbą tęsknić cicho zaczyna

płótno wysycha

drzewo kołysze liśćmi w zieleni

chmura oblewa wodą ulice

kot groźnie pręży czerń i biel grzbietu

chce być tygrysem

***

myślę o tobie

mało jest w tobie ciepła i empatii

jeszcze mniej mocy do autoironii

i niemal zero wyrozumiałości

a jednak myślę

o tobie, kiedy rozmawiasz poważnie

o tobie, kiedy uśmiechasz się szczerze

o tobie, kiedy jesteś przygaszony

o tobie, ciągle

chociaż nie chciałem się wcale zakochać

chociaż to miał być seks bez zobowiązań

chociaż z początku to nie był flirt nawet

i ciągle, ciągle

myślę, tak śmiesznie w tobie zakochany

myślę, tak jakbym nie miał już co robić

myślę, przed sobą robiąc z siebie durnia

(jesteś głupi, Poldek)

***

lubię twój uśmiech

bo ty się umiesz uśmiechać szczerze

miło i całkiem bez złośliwości

nawet się umiesz śmiać tak prawdziwie

lubię twe oczy

lubię ten odcień chłodnoniebieski

groźny, gdy patrzysz na mnie z ukosa

czuły, gdy spojrzysz na moje dłonie

lubię twe ręce

duże, szerokie, z zabawnie z gniewu

jakby skrzywionym ostatnim palcem

i lubię twoje stanowcze gesty

i lubię jeszcze o wiele więcej

twych części ciała, całego ciebie

z pełnym zestawem wad oraz kantów

wszystko to wezmę

***

Kretyński wierszolist miłosny bez rymów do pewnego nadętego filologa, który wyjechał na weekend

próbowałem zrymować twoje imię

z szeregiem różnych słów, imion, określeń

nic nie pasuje, a ja siedzę i palę

w środku nocy, nad płachtą papieru

nie rymujesz się, Andrzeju

pomyślałem, że będzie mi łatwiej

spisać coś w stylu listu miłosnego

– jeden w życiu – to może się zdarzyć –

gdy jesteś poza domem, daleko

ale ty się dalej nie rymujesz

nawet wersy nie chcą się dziś zgadzać

liczbą sylab, średniówką ni rymem

tęsknię sobie bez rymu i rytmu

i próbuję, po nocy, bezradnie, bez celu

zrymować cię z jakimś czulszym słowem, Andrzeju

bardzo się nie nadajesz do rymowania

i średnio do kochania

i to, co tu wypisuję

to już czysty strumień świadomości

bez ładu i składu, i tego ci na pewno nie pokażę

żebyś nie wiedział, jak bardzo tęsknię za facetem

który wyjechał wczoraj odwiedzić rodzinę

i nie chce mi się z niczym zrymować

***

nie lubię tłoku

nie umiem pchać się na siłę, by tylko

pchać się, rozpychać, torować swą drogę

łokciami, pięścią, ostrymi słowami

nie lubię krzyku

nie umiem, nie chcę zarzucać wyrazem

tonem, przekleństwem, czasami milczeniem

nie chcę pogrywać rozmowami z tobą

nie lubię braku

nie umiem kłamać, że nie potrzebuję

że się nie boję albo że nie tęsknię

że nie wyczuwam nagłego wahania

nie lubię pozy

nie umiem wierzyć w twoje „mnie nie trzeba”

nie dam się zmylić banalnym „ja nie dbam”

i mnie nie zwiedzie twój brak odpowiedzi

***

„na każdym miejscu i o każdej porze”

– to taki banał, wyrwany z kontekstu

który się sprawdza, gdy szukasz pretekstu

żeby mnie dotknąć, stanąć bliżej może

„światłości życia, żagwio moich lędźwi”

– tyle to razy wrednie wyśmiewałeś

udając, że sam nigdy mi nie dałeś

poczuć, żeś blisko pragnienia krawędzi

„nie ma Gilberty, nie ma Albertyny”

– nie ma, mówiłeś, i przynajmniej z głowy

sam nie umiałeś wytrzymać połowy

dnia, by nie dzwonić do mnie od rodziny

„nagie instynkty tylko coś mi dają”

– twierdziłeś za dnia, w papierosów dymie

chowając noce zbyt bliskie i imię

i te dwa słowa, co cię przerażają

***

kochać się z tobą

zwłaszcza nad ranem, gdy dzień się budzi

i ty się budzisz, cicho, bez słowa

ręką przesuwasz po moim biodrze

kochać się z tobą

zwłaszcza wieczorem, gdy zmrok zapada

wszystko zasypia albo się chowa

a ty z pomrukiem zsuwasz mi spodnie

kochać się z tobą

zwłaszcza wśród nocy, gdy ciemność wokół

wszystko okrywa, a twoje usta

błądzą na pamięć po moich plecach

kochać się z tobą

zwłaszcza gdzieś w środku dnia i przy świetle

gdy tak dokładnie mogę cię widzieć

a potem leżysz obok i palisz

kochać się z tobą

pal diabli porę, zawsze chcę poczuć

jak możesz blisko, bez obaw podejść

i jak twój oddech rozgrzewa skórę

pal diabli porę

***

papieros jeszcze nie czyni uczonym

ale już blisko – więc czemu odrzucać

szansę schowania się w dym zamyślony

aby szarością rozsnutą dokoła

bronić się przed tym czerń-i-biel podziałem

***

unosisz w dłoni wspólną zapalniczkę

przypalasz wolnym ruchem papierosa

dym w gardło gryząc wdziera się jak osa

wchodzimy paląc w wybraną uliczkę

wspieramy książki o sok i solniczkę

w tekst zatopieni aż po czubek nosa

chęć na czytanie jest naga i bosa

dotyk przez kartki jak przez rękawiczkę

splata się ciągle i znów erotyka

z tytoniem drukiem i dźwiękiem rozmowy

w tę mozaikę w której we dwóch trwamy

lubię momenty gdy twa dłoń dotyka

mojej i głowa się zbliża do głowy

i nie palimy już i nie czytamy

***

zarozumiały bufon ze Szczecina

zadzierał nosa równo co godzina

w końcu przez zadzieranie

nos był w tak kiepskim stanie

że bufon urok miał niczym gadzina

***

pyszny i dumny filolog w Szczecinie

chciał się popisać w tej swojej dziedzinie

kartki, jak leci, tak pochwycił

swą analizą się zachwycił

ślepy na tytuł „zamówić w Merlinie”

***

filologowi w Zachodniopomorskiem

przypalił peta filozof z Krakowskiej

nadęty palacz flirtował ostro

potem do łóżka zaciągnął prosto

i wpadł w pułapkę love story gejowskiej

***

w humanistycznie widzianym Szczecinie

co z wyprzedaży za złotówkę słynie

dwóch się rzuciło raz palących

do stoisk książki sprzedających

nim znów zapalą, wiele czasu minie

***

a tak, ja tęsknię i umiem to przyznać

tęsknię za twoją ręką obok mojej

zapachem skóry i kolońskiej wody

wspólnym paleniem

tęsknię, gdy jedziesz i chociaż mam spokój

od twoich czepialstw i ciągłych „wiem lepiej”

brak jest mi jednak twojej obecności

prostego „obok”

i wieczorami papierosa razem

wypalanego przed snem i przed seksem

mieszanki dymu, przesuwania palcem

po twarzy, szyi

i jeszcze brak mi twojego oddechu

gdy zasypiamy, tak mocno objęci

gdy po swojemu mnie wgniatasz w materac

gdy znowu jesteś

***

czasem się boję

czasem się boję, że się zachłystuję

tą moją wiedzą, moim oczytaniem

że się oduczam ciągle dopytywać

czasem się boję

czasem się boję, że mi za wygodnie

że z filozofa mam tyle, co nazwę

że się zacząłem modlić do dyplomów

czasem się boję

czasem się boję, że kiedyś uwierzę

że po „dr”, „dr hab.” nie ma nic na świecie

o co się spalać warto by wewnętrznie

czasem się boję

czasem się boję, że się kiedyś upchnę

sam, i radośnie, dziękując, że mogę

w jakieś pudełka układów, hierarchii

czasem się boję

czasem się boję, że nie będę umiał

po prostu stanąć na środku ulicy

i tak zwyczajnie popatrzeć na drzewo

czasem się boję

czasem się boję, i to, że się boję

jako jedyne pozwala się nie bać

że się sam wpędzę w ślepoty uliczkę

***

kolekcjonuję codzienność i zwykłe

sprawy, którymi lubię się przejmować

szanse na geniusz są u mnie dość nikłe

o wielkie rzeczy nie umiem wojować

kiepsko się bronię, kiedy słowa przykre

gdzieś się zjawiają – nie chcę atakować

wolę łagodzić, słuchać i rozmawiać

czasami nawet swym kosztem zabawiać

dlatego właśnie wolę codzienności

drobiazgi zbierać, a wielkie działanie

zostawić innym; w mojej obecności

lepsze by było choćby plotkowanie

albo te ciepłe, śmieszne złośliwości

niż patetyczne, groźne przemawianie

jestem zwyczajny, to mi nie przeszkadza

tak jak rutyna w niczym nie zawadza

kolekcjonuję więc sobie codzienność

i szukam ciągle w jej dniach nowych rzeczy

w mojej rutynie lubię także zmienność

taką łagodną, co sobie nie przeczy

czasem się zdarzy gwałtowna odmienność

wtedy grafoman wierszem nerwy leczy

ale najwięcej radości mi dają

dni, które cicho i dobrze mijają

***

nie ma piękniejszego dźwięku

niż powtórzenie dwukrotnie tej samej

sylaby, która buduje dzieciństwo

nie mam pojęcia, ile dotąd razy

ją dublowałem, żeby mieć cię obok

jest coś świętego dla mnie w słowie „mama”

lubię się czasem poczuć znowu dzieckiem

lubię odnaleźć w pamięci element

tego, co kiedyś było nasze wspólne

i lubię teraz patrzeć na świat z tobą

uwielbiam wspólne chwile przy sztalugach

albo palenie razem na balkonie

i czasem strach mnie ogarnia koszmarny

że może nadejść taki moment, w którym

ta dwusylaba natrafi na próżnię

nie mam pretensji do bycia dorosłym

nie potrzebuję takiej dorosłości

w której zagubić musiałbym to „mamo”

***

jest w codzienności coś wprost magicznego

co można łatwo przeoczyć lub zgubić

bo to tkwi w drobnych, błahych, prostych rzeczach

i chcę to widzieć

jest w tych codziennych sprawach taki urok

który łagodzi zgrzyty, koi smutek

może wywołać uśmiech całkiem szczery

i przynieść spokój

jest w tej codziennej rutynie kierunek

który czasami gdzieś się zawieruszy

ale potrafię odnaleźć go, widząc

liście na drzewach

jest w dniu powszednim chropowate piękno

którym codziennie chcę się móc zachwycać

bez żalów, smutków, pretensji i złości

i jak najprościej

***

gdzieś się zgubiłeś – ty mnie czy ja tobie

gdzieś się zatarło to nasze „rozumiem”

oduczyliśmy się chyba rozmawiać

napięcie wokół

coś się zepsuło w tym codziennym „razem”

i filologia mija filozofię

jakoś tak ślepo i jakby bezwiednie

trudno być obok

ktoś wszystko popsuł i to nie jest wcale

z nas tylko jeden – bo winy są wspólne

więc ciągle myślę, a ty się oddalasz

chyba już pójdę

może z daleka będzie jakoś jaśniej

może bez siebie siebie poskładamy

może to przesyt, zawieszenie, koniec

może tak lepiej

bo ja cię wcale nie chcę zapominać

szanuję przeszłość, którą dzieliliśmy

tylko być z tobą już dłużej nie mogę

chyba nie umiem

może z daleka będę sprawiedliwszy

w moim patrzeniu na ciebie, w ocenie

chciałbym powrócić w życzliwe myślenie

o nas, o tobie

chciałbym się znowu uśmiechnąć tak szczerze

na dźwięk twojego imienia i głosu

ścisnąć ci rękę naprawdę serdecznie

czuć znów sympatię

z daleka sobie na nowo przypomnę

to, co jest w tobie dobre, wartościowe

patrząc z dystansu, zobaczę wyraźniej

wróci cierpliwość

nawet brak ciebie będę umiał cenić

i przypadkowe spotkania, rozmowy

to, że wciąż będziesz gdzieś w mojej przestrzeni

byle nie wspólnej

i może nawet czasami powróci

jakiś sentyment czy resztka czułości

wcale się tego nie będę wypierał

nie (s)palę mostów

***

marzyłem kiedyś o byciu herosem

o bohaterstwie, zaszczytach i sławie

o wielkich czynach i świata naprawie

i o kontroli pełnej nad swym losem

śniłem o władzy, o byciu kolosem

nauki, sztuki, o wielkiej wyprawie

w nowe dziedziny, a także zabawie,

której się oddam, ciesząc się rozgłosem

teraz powoli się mogę pogodzić

z rzeczywistością, która tak odstaje

od szkolnych marzeń i studenckich rojeń

już się nie boję wokół wzrokiem wodzić

i z codzienności brać to, co mi daje

i w prostych rzeczach szukać wciąż ukojeń

***

tęsknię za cichym wieczorem

gdy na kolanach mi kładłeś

głowę, twarz w książkę chowałeś

palce wsuwałem w twe włosy

tęsknię za nocną godziną

gdy mnie ramieniem objąłeś

trzymałeś mocno za rękę

na szyi czułem twój oddech

tęsknię za wczesnym porankiem

gdy po zbudzeniu ziewałeś

i rzucaliśmy monetą

kto przegra, robi śniadanie

tęsknię za samym dnia środkiem

wspólne czytanie przy stole

twój uśmiech sponad papierów

bliskość bez barier, bez przeszkód

tęsknię

***

ptak na gałęzi

te proste rzeczy są najpiękniejsze

wiatr pióra gładzi i gałąź buja

co rano z okna widać ten taniec

mama przy płótnie

to takie swojskie, dobre, bezpieczne

i ta świadomość, że mam gdzie wrócić

że jest wciąż blisko i nie odrzuci

farba na pędzlu

robię na płótnie te pierwsze linie

to jak stwarzanie nowego świata

z dala od wszystkich, wyłącznie dla mnie

tylko ja w łóżku

to nie przeraża i już nie boli

ja i papieros, i dobra książka

i luźne kartki, na których bazgrzę

dzień będzie nowy

dzień w dzień, codziennie, i wciąż od nowa

znowu mnie cieszy tego świadomość

ptak na gałęzi głośno świergoli

***

książka, papieros i trochę muzyki

chwila przy płótnie i spacer po parku

tak mi niewiele potrzeba do szczęścia

aż strach uwierzyć

wielu znajomych i paru przyjaciół

wieczór z kakao i rozmowa z mamą

kilka obrazów widzianych w muzeum

kasztan na drodze

moment dyskusji i uważne oczy

uczniów, i kilka bardzo trudnych pytań

i jest spełnienie, i jest satysfakcja

ja lubię uczyć

gałąź bzu w domu i ciasto na stole

jestem domowym stworzeniem, bez celów

olśniewających, pewnie dość banalnym

lecz dziś szczęśliwym

***

umiałbym w Boga uwierzyć – malarza

który paletę starannie dobiera

– to się czasami i sceptykom zdarza

w Boga-malarza, co w barwy ubiera

wszystko, co wokół oglądam uważnie

a resztki farby w smugi cieni zbiera

o takim Bogu myślałbym przeważnie

jak o artyście, którego nie można

bać się czy widzieć śmiertelnie poważnie

przy takim Bogu żadna wizja zdrożna

powstać nie zechce ani też nie zdoła

i żadna kreska nie będzie bezbożna

Bóg tak widziany odcieniami woła

nęci do własnych prób i farb mieszania

bez żadnych ułud, bez tańców chochoła

Bóg tak widziany sunie bez wahania

pędzlem po płótnach rozciąganych wkoło

ciesząc się z cieni, z kontrastów zagrania

Bóg tak widziany nakłada wesoło

koleje warstwy, szkicuje, rozmywa

z przejęcia czasem farbą brudzi czoło

taki Bóg głową nad obrazem kiwa

z namysłem, bo chce kolorem uderzyć

w sens i w to dobre, co w człowieku bywa

w takiego Boga umiałbym uwierzyć

umiałbym kochać, zrozumieć i uczcić

czasem przy płótnie chciałbym się z nim zmierzyć

***

dziwnie cię spotkać

trochę tak jakby świat się szybko cofnął

jakby się naraz obejrzał przez ramię

czas, zamiast dalej powiększać odległość

dziwnie rozmawiać

zwyczajnie, prosto, z uśmiechem, bez starcia

chociaż niekiedy nieco naokoło

jakbyś się drasnąć starych ran obawiał

dziwnie cię dotknąć

coś przewrotnego tkwi w każdym momencie

kiedy podaję ci ogień, gdy patrzysz

z uwagą, kiedy palce się stykają

dziwnie tak postać obok na balkonie

bez nerwów, złości, pretensji i żalów

jakby z przeszłości to się wymazało

i ty zostałeś

***

a my, sceptycy, wciąż dobrze się mamy

chociaż dokoła tak wiele się zmienia

i czuć tę gorycz zawiedzionych marzeń

i ciągle coś jest inaczej, niż miało

a my, sceptycy, dalej potrafimy

tak się dziecinnie ucieszyć z banału

i zdarza nam się zagwizdać beztrosko

albo podnosić kasztany gdzieś w parku

a my, sceptycy, wiernie pamiętamy

nawet jeżeli jesteśmy daleko

i wciąż cenimy to, co było nasze

a my, sceptycy, naiwnie wierzymy

w to coś lepszego w spotkanym człowieku

i wschód lubimy oglądać z balkonu

***

Poldek z melancholijnym uśmiechem pokiwał głową nad plikiem trzymanych w ręku kartek. Straszny z niego grafoman, nie da się zaprzeczyć. Te teksty pochodziły ze sporego stosu, który się nagromadził w przeciągu ostatnich lat; Poldek pisał swoje wiersze, wierszydła, wierszoklectwo, kiedy nachodziło go dziwne uczucie przepełnienia, duszenia – ze szczęścia, z żalu, z wrażenia wywołanego jakimś zdarzeniem, ze zwykłej potrzeby wypowiedzenia się tak inaczej niż na co dzień. Niekiedy czuł, że zebrało się za dużo rzeczy, przeżyć, zawiłości, obaw, tęsknot, myśli – i to wszystko wymaga uporządkowania, a pisanie wierszy stanowiło bardzo dobrą, przynoszącą ulgę i pozwalającą głębiej się zastanowić formę. Poza tym – poza tym lubił je pisać. Pisanie wierszy przypominało rysowanie – ale było chyba jeszcze bardziej intymne, obnażające, wywewnętrzniające. Czasem też lubił te swoje wypociny przeczytać – raz starsze, raz nowsze, niekiedy wszystkie, kiedy indziej tylko na wyrywki. Traktował je trochę jak formę pamiętnika – podczas czytania przypominał sobie różne sprawy związane z danym wierszem, momentem pisania, okolicznościami, w jakich najchętniej do niego powracał.

Dobrze, był grafomanem, niech będzie – chociaż wolał słowo „dyletant”. Był dyletantem, jeśli chodzi o malowanie, był dyletantem, jeśli chodzi o pisanie wierszy. Był prostym filozofem, który często czuł się również dyletantem, jeśli chodzi o samą filozofię – ale to dobrze, bo obawa przed dyletanctwem w filozofii była jedynym, co mogło przed tym dyletanctwem ratować. Między byciem filozofem a byciem porządnym człowiekiem istniała zresztą niesamowita analogia – i dlatego Poldek mniej się bał momentów, gdy czuł się dyletantem jako porządny człowiek, niż gdy czuł się właśnie porządnym człowiekiem.

Gdy zaczynał się podejrzanie mocno czuć porządnym człowiekiem, wyjmował z kolorowej tekturowej teczki plik – za każdym razem coraz grubszy – zapisanych kartek i czytał własne wiersze. Odnajdywał w nich na powrót swoje dyletanctwo: poety, filozofa, człowieka.

To było dobre odnajdywanie, zdrowe, ratujące. Dlatego, mimo że był tak strasznym grafomanem, pisał dalej wiersze – i co jakiś czas je czytał.

I przez chwilę bał się trochę mniej.

fot. Pexels

CONVERSATION

Zozali5/23/2015 11:25 AM
I jak tu nie odczuwać niedosytu? No jak? Teraz jeszcze bardziej odczuwam, że to wciąz mało :) Też tęskniłam za kolejnymi puzlami Musivum. Mam nadzieję, że wkrótce będzie znacznie więcej.
Lubie te Musivowe inszości formy, mimo że za poezją jako tako nie przepadam, to z Poldkowych wierszy można wiele wyczytać.
Lubię jego podejści do życia, do pisania. Ma w sumie rację, dobrze jest być grafomanem...
Nie jestem dobra w komentowaniu, także wybacz, ale poczytywać będę już wiernie :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6/10/2015 11:08 AM
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6/25/2015 5:24 PM
Ome, nawet nie wiesz jak bardzo uradował mnie widok tych dwóch nowych notek. Jeszcze nie zgłębiłam do końca poldkowych perypetii literackich, ale zamierzam to uczynić jak najszybciej. Nastąpił wielki przełom, nie tylko w kwestii twojego powrotu, ale także w kwestii mojego komentowania twoich tekstów - dziś nastąpił mój pierwszy raz. Dlaczego pierwszy? Na Musivum trafiłam podczas twojej twórczej przerwy, więc głównie dlatego nie decydowałam się na pozostawianie po sobie śladów. Teraz, gdy jesteś znów z nami i mogę bez przeszkód cieszyć się twymi zgrabnymi słowami, zamierzam zostawiać jak najwięcej okruszków. Pierwszym z nich będzie nie tylko ten komentarz, ale również moja niezmierna radość, którą chciałam wyrazić poprzez mały podarek graficzny: LINK -> http://i62.tinypic.com/122dxc1.png
Mam nadzieję, że projekt nowego nagłówka ci się spodoba, jeżeli nie - zrobisz z nim co chcesz bądź nie zrobisz nic. Pozdrawiam i zmykam pałaszować Poldka!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6/25/2015 11:32 PM
W takim razie moja radość sięga zenitu. Pisz, kobieto, pisz! Bo szkoda byłoby zmarnować tak pięknie rozpoczętą historię.
Dobrze widzieć, że projekt ci się spodobał, jeśli będziesz chciała coś skorygować, nie krępuj się. Zawsze można wprowadzić kilka poprawek. Co do tożsamości, póki co pozostanę Gallem Anonimem, ale wszystko zmieni się, gdy poukładam sobie śmieci na koncie Google i dokończę projekt swojej małej przystani. Mam nadzieję, że możemy się tak umówić, droga Ome.
Poldek jest jak ciastko z galaretką, oby było go jak najwięcej!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6/26/2015 9:44 PM
I takie podejście mi się podoba!
Co do mojej własnej przystani, wskazanym jest, aby nie była to przestrzeń jałowa. Dlatego też mam nadzieję, że będziesz mi dostarczała sporo wrażeń swoimi wędrówkami pisarskimi, bo co jak co, ale one najczęściej, i najskuteczniej, motywują mnie ostatnio do czegokolwiek.
Znając mój rozpęd, Poldek niedługo ewoluuje w całą cukiernię (albo przynajmniej w chlebek bananowy). Oby mi tylko nie wyparł z horyzontu Michała, bo póki co to mój jedyny kompan jeżeli chodzi o "Muminki".
Ach, zatem czeka mnie nader przyjemne rozpoczęcie urlopu. Zabieram Musivum do domku nad jeziorem i będziemy się nawzajem pożerać w hamaku. Mam nadzieję, że nic nie stanie Ci na przeszkodzie, pioruny nie spalą sprzętu, nie wkradną Ci się żadne robaczki, ani magicznym sposobem nie znikną Ci wszystkie pamięci podręczne z nowym tekstem.

OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6/28/2015 7:02 PM
Poldek rzucający mięsem, a to ci zagwozdka. Toć on się widzi jako najpotulniejszy z baranków, który swoją budyniowatością mógłby obdzielić pół wojska i jeszcze by mu zostało! Jak widać Polduś też jakieś granice ma, może to i dobrze, nie można być nad wyraz wyrozumiałym i cierpliwym - każdy swoje granice ma.
W biedronce, powiadasz. Czatuję tam dość często na książki, ale Kurta jeszcze nie widziałam, skąd wniosek taki, że muszę uważniej przekopywać biedronkowe kosze. Tylko mi nie mów, że dorwałaś tę książkę za grosze, bo poczuję się w tym momencie wybitnie źle.
Poprawiaj, poprawiaj, ja właśnie skończyłam ogólnikowe prace nad moją przystanią, gdzie ośmieliłam się napomknąć o twoim blogu, droga Ome. I, jak widać, przestałam nawet podszywać się pod Galla Anonima. Mam nadzieję, że uda nam się tak samo miło pogawędzić pod twoim "PS". Swoją drogą - to już jutro i bardzo nie mogę się doczekać!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6/29/2015 5:12 PM
Ja też mam taką nadzieję, Ome. Zwłaszcza, że Poldek jeszcze nie został zbytnio odkryty w twoich tekstach, zatem ciekawi. Ciekawi bardzo.
Ach, moja dusza cierpi i wyrzucam sobie okrutnie, że nie udało mi się dorwać takiego skarbu. Dzisiaj postanowiłam nie popełnić tego błędu i przed pracą zaleciałam do pobliskiej biedronki - powitała mnie szczypta przewodników po europie i niechciana książka Anny Muchy - wyobraź sobie to wielkie rozczarowanie na mojej twarzy.
Czekam i czekam na ten nowy tekst, mam nadzieję, że w końcu się doczekam, a tymczasem - link do bloga paix-graphic.blogspot.com - co prawda nie ma na nim zbyt wiele, ale wszystko przede mną, w końcu to dopiero początki!
Trzymaj się cieplutko Ome, odezwę się jak tylko przeżuję nowy kąsek od Ciebie ;- )
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Dodaj komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta ( Atom )

EKSKURS. POEZJA PROSTEGO FILOZOFA

CONVERSATION

23 comments:

Ostrzeżenia / zachęcenia

Prawa autorskie

Inspiracje